چه روزها که یک به یک غروب شد نیامدی.
تو را غایب نامیدهاند چون ظاهر نیستی نه اینکه حاضر نباشی.
آنانکه غیبت را به معنای حاضرنبودن ترجمه کردند، تهمت ناروائی به تو زدند و فرق ظهور و حضور را ندانستند. و دلشدگان تو که هر صبح و شام به ویژه صبح جمعه ندبه تو را میخوانند، ظهور تو را میخواهند و نه حضور تو را که تو حاضری و این ماییم که در محضرت نیستیم. و از اینروست که زمانی که ظهور میکنی، غافلانی چون من انگشت حیرت به دندان میگیرند که تو را دیدهاند و نه نشناختهاند. صاحبدلان دل از دست میدهند و قرار از کف مینهند. و قافلههای دل بیقرار رو به قبله میکنند و آمدنت را به انتظار مینشینند.
اینک ای عزیز زهرا ای شبروان را مشعله در آستانه آدینه روزی دگر و در میان جمع دلدادگانی دیگر از خیل منتظرانت چشم به راهت مینشینیم و سرود انتظار سر میدهیم. باشد که بیایی و ما را از غربت تنهایی برهانی.