چه روزها که یک به یک غروب شد نیامدی.

تو را غایب نامیده‏اند چون ظاهر نیستی نه اینکه حاضر نباشی.

آنانکه غیبت را به معنای حاضرنبودن ترجمه کردند، تهمت ناروائی به تو زدند و فرق ظهور و حضور را ندانستند. و دلشدگان تو که هر صبح و شام به ویژه صبح جمعه ندبه تو را می‏خوانند،‏ ظهور تو را می‏خواهند و نه حضور تو را که تو حاضری و این ماییم که در محضرت نیستیم. و از اینروست که زمانی که ظهور می‏کنی، غافلانی چون من انگشت حیرت به دندان می‏گیرند که تو را دیده‏اند و نه نشناخته‏اند. صاحبدلان دل از دست می‏دهند و قرار از کف می‏نهند. و قافله‏های دل بی‏قرار رو به قبله می‏کنند و آمدنت را به انتظار می‏نشینند.

اینک ای عزیز زهرا ای شبروان را مشعله  در آستانه آدینه روزی دگر و در میان جمع دلدادگانی دیگر از خیل منتظرانت چشم به راهت می‏نشینیم و سرود انتظار سر می‏دهیم. باشد که بیایی و ما را از غربت تنهایی برهانی.