بسم‏الله الرحمن الرحیم

نام این وبلاگ را به عشق آقا آقا نام نهادم. او که بسیار دوستش می‏دارم و دوستش داری و دوستش داریم. نمی‏دانم آقا هم وبلاگ دارد تا بخوانیم. ای کاش عکسش رو هم بزاره رو وبلاگش. جالب می‏شه. اونوقته که همیشه آنلاین می‏موندیم و دل نمی‏کندیم. حالا که نمی‏بینیم بیایم با حلوا حلوا دهنمون رو شیرین کنیم. تا که روزی برسد دیدارش. خدا کنه یه نگاهی هم این طرفا بندازه یا حداقل ایمیلش رو بده.

به هر حال از اینکه در میان شما عاشقا هستم خوشحالم. از این به بعد سعی می‏کنم به خونه‏هاتون سربزنم از شما هم می‏خوام بعضی وقتا یه سری به این کلبه درویشی ما بزنید. نترسید نون و پنیری پیدا می‏شه. 

گفتم که روی خوبت از من  چرا  نهان    است   

                گفتا تو خود حجابی  ورنه  رخم عیان  است.

گفتم که از پرسم که از پرسم جانا نشان کویت

              گفتا نشان چه پرسی آن کوی بی‏نشان است

گفتم مرا غم تو خوشتر از شادمانی است.

                      گفتا که در ره ما غم نیز شادمان است.

                    ادامه را در ادامه می‏خونیم.

زاهدی‏پور را هم فراموش نکنید.